Όχι, θα μείνεις (και πάλι) μόνη στο ballroom, ακόμη κι αν έχεις φροντίσει να βάλεις τα δυνατά σου για να καταστείς ακαταμάχητη. Κανείς δεν θα σε ζητήσει για χορό, και η ίδια θα μπορέσεις να μείνεις αγκαλιά με όλα σου τα παιχνίδια, σκορπισμένα εδώ κι εκεί στο πάτωμα, χωρίς partner για να σε κάνει να τα απολαύσεις. Όχι ότι τα περισσότερα εξ αυτών χρήζουν απόλαυσης, όσο προβληματισμού. Έντονου κιόλας:
Το παιχνίδι της αυτοτιμωρίας. Δεν είναι μόνο θέμα ζωδίου, το ενοχικό σύνδρομο μπορεί να σε χτυπήσει κατακούτελα εξ απαλών ονύχων, και να μην σε αφήσει στιγμή σε ησυχία. Ούτε και στο να ψάξεις να βρεις όχι τόσο τον έρωτα της ζωής σου, όσο μία φυσιολογική σχέση, με τα συναισθήματα που πρέπει να επενδυθούν να επενδύονται, και να λαμβάνουν τις ανάλογες αποδόσεις. Μην αρχίσεις το storyline, το ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά, δεν αξίζεις τίποτα καλό στη ζωή, είσαι χάλια, απαίσια, δεν έχεις τίποτα θελκτικό πάνω σου μπλα μπλα μπλα και κουράστηκα ήδη. Όπως και οποιοσδήποτε που θα επιχειρήσει να ρίξει δεύτερο βλέμμα πάνω σου…
Το παιχνίδι των προτεραιοτήτων. Ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου, το να νοιαστείς για την ποιότητα της ψυχούλας σου, ποτέ να μην εντάσσεται σε αυτές. Άλλες φορές είναι η δουλειά. Άλλες πάλι τα παιδιά σου από τον προηγούμενο σύντροφο. Άλλες, ό,τι επιλέξεις να είναι. Όπως και να ‘χει, οι σχέσεις δεν αποτελούν ποτέ την πρώτη σου προτεραιότητα, και αυτό συνιστά κάτι που δεν μπορείς ούτε να ξεπεράσεις, αλλά ούτε και να διαπραγματευτείς με τον εαυτό σου. Δεκτόν, αλλά μην κλαίγεσαι μετά κιόλας, δεν θα έχεις δίκιο…
Το παιχνίδι της επιλεκτικότητας. Στην πιο ακραία της μορφή, προφανώς. Ακριβώς επειδή δεν είσαι διαθέσιμη για όποιον κι όποιον, αλλά για τον ένα, τον μοναδικό, τον προικισμένο με τα χίλια καλά από τη φύση, που θα συγκεντρώνει τουλάχιστον 8638 στοιχεία, προκειμένου να περάσει από τις απειροελάχιστες γραμμές της κρησάρας σου. Στα σοβαρά, κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Και δεν θα κάνει την προσπάθεια, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θα θέλει να μπλέξει μαζί σου, φοβούμενος ποιος ξέρει πόσα άλλα στρώματα weirdness θα κρύβονται σε δεύτερη και τρίτη ματιά…
Το παιχνίδι του φόβου. Εκτός από άσχημο, μπορεί να αποδειχτεί και απόλυτα χρήσιμο συναίσθημα ο τελευταίος, χωρίς πλάκα. Σύμφωνοι, μπορεί να έχεις κι εσύ τα δίκια σου, και τέλος πάντων να μην έχεις ακριβώς καλοπεράσει στις πρότερες εμπειρίες σου. Αλλά, αν πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο αποτελεί επαρκή δικαιολογία, για να λουκετώσεις και την καρδιά σου και τη διαθεσιμότητα σου, κάπως στραβά και λάθος το ‘χεις δει το θέμα. Ακριβώς, γιατί όσο τον χρησιμοποιείς για να αποκρούεις τα συναισθήματα που δέχεσαι, άλλο τόσο σκάβεις την τάφρο γύρω σου και την εξοπλίζεις με τους πιο αιμοδιψείς καρχαρίες. Ποιος πιστεύεις ότι θα κάνει προσπάθεια να τη διασχίσει, χωρίς μάλιστα δίχτυ ασφαλείας;
Το παιχνίδι της αποχής. Έχεις συνειδητά επιλέξει να βρίσκεσαι εκτός συναισθηματικού παιχνιδιού, σε ένα τριπάκι τόσο fake και δήθεν, που δεν μπορεί να πείσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό, περί της λογικής της ύπαρξης του. Αν το έχεις ανάγκη, σήκωσε τα τείχη σου, και μην προβληματίζεσαι καθόλου, οι επιλογές πάντα πληρώνονται. Αν όμως, πιστεύεις ότι οι επισκέπτες θα βαράνε επ’ άπειρον το ρόπτρο για να διαπιστώσουν αν βρίσκεσαι μέσα, απατάσαι οικτρά. Θα σε πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα, και οι επισκέψεις στην πόρτα σου θα αραιώσουν όλο και περισσότερο. Πρόσεξε, φίλη μου: ενίοτε, οι πράξεις μας, έχουν το ακριβώς αντίστροφο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούμε. Μην προκαλείς την τύχη σου πιο πολύ από όσο αντέχει, γιατί τότε θα τυφλωθεί στην κυριολεξία, και δεν θα εγκαταλείψει το μαντήλι από το πρόσωπο της, στην περίπτωση σου, ούτε για να σου ρίξει δεύτερη ματιά. Αλλά ξέχασα, παίζεις και μόνη σου. Καλό κουράγιο λοιπόν, θα σου χρειαστεί…
marymary.gr