Η ζήλια είναι μια από τις πιο κυρίαρχες περιοχές της ψυχολογικής άγνοιας σε σχέση με τον εαυτό σου, με τους άλλους και πιο συγκεκριμένα με τις σχέσεις.
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ξέρουν τι είναι η αγάπη, δεν ξέρουν. Και η λάθος κατανόησή τους της αγάπης δημιουργεί ζήλια. Λέγοντας αγάπη οι άνθρωποι εννοούν ένα ορισμένο είδος μονοπωλίου, κάποια κτητικότητα, χωρίς να καταλαβαίνουν ένα απλό γεγονός της ζωής: ότι τη στιγμή που κάνεις κτήμα σου έναν άνθρωπο, τον έχεις σκοτώσει.
Τη ζωή δεν μπορείς να την κάνεις κτήμα σου. Δεν μπορείς να την έχεις μέσα στην χούφτα σου. Αν θέλεις να την έχεις, χρειάζεται να κρατάς τα χέρια σου ανοιχτά.
Αλλά το όλο πράγμα κινείται σε λάθος δρόμο αιώνες τώρα΄ έχει ριζώσει μέσα μας τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αγάπη από τη ζήλια. Έχουν γίνει μία ενέργεια σχεδόν.
Για παράδειγμα, νιώθεις ζήλια αν ο εραστής σου πάει σε κάποια άλλη γυναίκα. Σε αναστατώνει τώρα αυτό, θα ήθελα όμως να σου πω ότι αν δεν νιώσεις ζήλια, θα έχεις πολύ περισσότερα προβλήματα θα νομίζεις τότε ότι δεν τον αγαπάς, γιατί αν τον αγαπούσες θα έπρεπε να νιώσεις ζήλια. Η ζήλια και η αγάπη έχουν ανακατευτεί πάρα πολύ.
Στην πραγματικότητα, διαφέρουν εντελώς. Ο νους που μπορεί να ζηλεύει δεν μπορεί να αγαπά και το αντίστροφο: ο νους που αγαπά δεν μπορεί να ζηλεύει.
Τι προκαλεί αναστάτωση; Χρειάζεται να το κοιτάξεις σαν να μην είναι δική σου η ερώτηση, σαν να έχει ρωτήσει κάποιος άλλος, σαν να είναι κάποιου άλλου το πρόβλημα, ώστε να μπορέσεις να σταθείς στην άκρη και να δεις την όλη σύνθεση. Το αίσθημα της ζήλιας αποτελεί υποπροϊόν τού γάμου.
Στον κόσμο των ζώων, των πουλιών, δεν υπάρχει ζήλια. Πότε-πότε υπάρχει κάποια μάχη γύρω από ένα αντικείμενο αγάπης, η μάχη όμως είναι πολύ καλύτερη από το αίσθημα της ζήλιας, πολύ πιο φυσική από την παγίδα της ζήλιας, το κάψιμο της καρδιάς σου με τα ίδια σου τα χέρια.