Οπότε πρώτα από όλα να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά στον Δημήτρη και στην Δήμητρα για την ονομαστική τους εορτή!
Σήμερα κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να γράφουμε για τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Δημήτριο, όπως και για το ότι ο στρατός την ελευθέρωσε!! Χμμμμ πειράζει που όοοοολα αυτά βαρέθηκα να τα ακούω από το σχολείο;;; Πειράζει που δεν μπορώ κάθε παραμονή Αγίου Δημητρίου να τρέχουμε για γιορτές του σχολείου και να ακούμε τα ίδια και τα ίδια;;; Ναι θα μου πεις, αλλά είναι η ιστορία της πόλης σου! Ναι,και το ομολογώ την αγαπώ πολύ, αλλά....μπάφιασα!! Για αυτό σήμερα που γιορτάζει η πόλη μου έλεγα για όλους εσάς που δεν είστε από τη Θεσσαλονίκη να σας ξεναγήσω αυτή τη μέρα στη πόλη, έστω και μέσω αυτού του άρθρου,και για όσους είστε, απλά κάντε μου παρέα και ίσως κάτι σας θυμήσω.
Έρχεται η 26η Οκτωβρίου λοιπόν. Μία από τις πιο ωραίες ημέρες για τη πόλη μας. Για όσους δεν είστε από εδώ είναι μία συνηθισμένη μέρα που ίσως κάποιος γνωστός σας γιορτάζει. Εδώ όμως είναι ξεχωριστή. Γιορτάζει ο Άγιος Δημήτριος, και βασικά κάθε σπίτι διότι κάθε σπίτι θα έχει έναν Δημήτρη ή μία Δημητρα ή και τα δύο αλλά και γιατί μετά έρχεται η 28η. Τι σημαίνει αυτό; Πως είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τριήμερο. Τι; Ξέχασα την 27η; Μόνο εγώ; Γιατί ποιος νομίζεις ότι τη θυμάται; Αυτή ημέρα δεν υπάρχει, δεν υφίσταται, υπάρχει μόνο στο ημερολόγιο και μόνο σαν μία ημερομηνία που ή παίρνεις μία νομιμότατη άδεια από το αφεντικό σου, ή παίρνεις άδεια από τη σημαία ή είσαι άρρωστος (δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι αρρωσταίνουν εκείνη την μέρα), ή το κλείνεις το μαγαζί ή τη πληρώνει ο μ%#**@ς :) Αμα σου τύχει και καμιά φλασιά να πας και σε δημόσια υπηρεσία; Την έβαψες. Ίσως να βρεις κανά ταμία ή κανά κλητήρα. Από κει και πέρα το χάος. Το καλύτερο βέβαια είναι να τυχαίνει όπως φέτος, να κολλήσει και ένα σαββατοκύριακο! Από τη Παρασκευή και νωρίς νωρίς τα Μάλγαρα μπλοκάρουν ή μάλλον μπλόκαραν διότι έχουμε και οικονομική κρίση. Αλλά γενικώς από τη Παρασκευή αρχίζει η χαλλλλαρωση για το πενθήμερο που ακολουθεί. Ή μάλλον η τρέλλα!
Η Θεσσαλονίκη είναι σαν να γιορτάζει όλο τον Οκτώβρη τον Άι-Δημήτρη. Είναι ο μήνας της. Γιορτάζει ο πολιούχος και έχουμε και τη μεγάλη παρέλαση. Ήδη αρχίσαν τα πρωτοβρόχια και ο αέρας μοσχομυρίζει από τα φυτά και τα δέντρα που ποτίζονται, ακόμα και στους κεντρικούς δρόμους, και σου παίρνουν τις άσχημες εικόνες από τις τρύπες του μετρό (χαχαχαχαχα αυτό και αν είναι αστείο) και τα κλειστά μαγαζιά γύρω σου που ερημώνουν το τοπίο.
25η Οκτωβρίου! Αρχίζει η γιορτή. Οι μυρωδιές που λέγαμε γίνονται γιορτινές. Και όμως μπορούν οι μυρωδιές να γίνουν γιορτινές, είναι αυτές που σε ξεσηκώνουν, αυτές που σου λένε, πήγαινε μια βόλτα από τη παραλία να δεις αν κουνιούνται οι βάρκες (γκουχου γκούχου κυριολεκτικά το λέω), αλλά..... να μη περάσεις μπροστά από τον Άι-Δημήτρη, θα γίνεται πανικός, γιατί θα βγει η εικόνα.
Τελειώνεις λοιπόν τη δουλειά σου, παίρνεις τον μεσημεριανό σου ύπνο και ετοιμάζεσαι. Μπαίνεις στο αμάξι, βάζεις μπρος τη μηχανή, και κατευθείαν ανάβεις το καλοριφέρ να χτυπήσει τα τζάμια γιατί από την υγρασία πρέπει να καθαρίσουν. Ίσως να ρίχνει και εκείνο το ψιλόβροχο, το μουχλέ, οπότε ας έχω και το νου μου να κρατάω καμία απόσταση από τον μπροστινό. Να μη περάσω από την εκκλησία, να μη περάσω από την εκκλησία, αλλά κάτι σε τρώει, κάτι σε τραβάει, σαν μαγνήτης και παρ'όλη τη κίνηση πας κατα κει. Κατεβαίνεις τη γέφυρα αναστεναγμών, και στρίβοντας από τη παλιά "Ανναίς" τσουπ βγαίνεις μετά στο ισιάδι στην Αγίου Δημητρίου. Και να λοιπόν η πρώτη κίνηση. Λες μήπως να μπω στη Παπαζώλη ρε παιδί μου να φύγω από δω;;; Το τιμόνι όμως δεν στρίβει!! Ήδη έφτασες στη Δεη μαζί με άλλους που βρίζουν όπως και συ τον αυτόματο πιλότο του αυτοκινήτου που δεν έστριψε και ήρθε από εδώ. Και με το που ανάβει το πράσινο και δεν στρίβεις ούτε Ι. Δραγούμη και είσαι ήδη μπροστά στο διοικητήριο....να! Μπροστά σου ο τρόμος!!!! Καμιά δεκαριά πούλμαν παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά να αχνοφαίνονται ότι κλείνουν το δρομο και τις 3 λωρίδες τις κάνουν 1 και με το ζόρι. Να μη τα πολυλογώ κάποια στιγμή περνάς όλο αυτό το γολγοθά και πας εκεί που θες. Πάει η παραμονή.26η Οκτωβρίου
Ω ναι!!! Ξυπνάς λες και γιορτάζεις εσύ ή μάλλον λες και είναι Χριστούγεννα. Ακούς θυροτηλέφωνα να χτυπάνε στη γειτονιά σου με τους καλεσμένους για το μεσημεριανό που αρχίζει από τις 11 με τα γνωστά μεζεκλίκια όπως παστουρμάδες, ντολμαδάκια, χτυπητές, γεμιστές πατάτες, μπουγιουρντί, κατι τις τέλος πάντων μέχρι να ετοιμαστεί το φαί, παρέα με το καφέ γιατί ξενύχτησες το προηγούμενο βράδυ. Καφές με ντολμαδάκι γιαλαντζί πάνε πολύ αν δεν το ξέρεις! Ακούς παρέες να μιλάνε στο δρόμο και αυτοκίνητα να βγαίνουν για το πρωινό καφέ. Εννοείται φυσικά ότι αν δεν έχεις καλέσει και κόσμο ή δεν είσαι καλεσμένος έχει ήδη κανονίσει. Αφού εύχεσαι μέσω τηλεφωνου ή μέσω facebook αυτούς που πρέπει, παίρνεις ξανά τους δρόμους. Στο δρόμο κάνεις καβάντζα και μία μπουγατσούλα με κιμά και κακάο για τον δρόμο, που στερεώνεις καλά καλά με τη τσάντα σου για να μη σου φύγει.
Και εκεί που οδηγάς και λες μήπως να πάω περιφερειακό να μη μπλεχτω πάλι στη κίνηση, να ο αυτόματος πιλότος να παίρνει μόνος πάλι το τιμόνι χωρίς να σε ρωτήσει και να βρίσκεσαι πάλι στα ίδια που είχες βρεθεί και τη προηγούμενη ημέρα.
Τα πούλμαν πλέον είναι 2.342.453 και ελπίζεις το κατσαριδάκι σου να έβγαζε φτερά όπως η σιτροέν του φαντομά και να πετούσες. Αλλά ούτε αερόσακο δεν έχεις, με το ζόρι κόρνα. Και φτάνεις στο κομβικό σημείο: Αριστερά βάθος πίσω από τα πούλμαν η εκκλησία, δεξιά πίσω από άλλα πούλμαν προς τα κάτω αρχαία (καλά που σκάψαν να κάνουν πάρκινγκ και τα βρήκαν) και στη μέση......γριές!! Πολλές γριές!!! Άλλες με τσεμπέρι, άλλες χωρίς, άλλες με συνοδούς, άλλες με το μαλλί φτιαγμένο να έχει τόση λακ που δεν το ακουμπάει ούτε ο βαρδάρης να το χαλάσει, άλλες μόνες να σου κάνουν να σταματήσεις να περάσουν με τη γνωστή ατάκα που σε ακινητοποιεί "Σταμάτα καλέ να περάσω!". Και να νιώθεις ότι παίζεις το ηλεκτρονικό παιχνίδι "Προσεξε μη πατήσεις τη γριά", να είσαι στη τελευταία πίστα, να πρέπει να προλάβεις να περάσεις και να κάνεις τα πάντα για να πάρεις πόντους. Αποφεύγεις γρια με τσεμπέρι; 400πόντοι, Γριά με περπατούρα: 800 πόντοι, Γριά με σκυλάκι: 1100πόντοι και δώρο μία ζωή. Γρια που της πέφτει το πορτοφόλι στη μέση του δρόμου από βιασύνη; Αααα εκεί σου ανοίγεται και πίστα μπόνους! Και παίζεις στο advanced λόγω του ψιλόβροχου. Περνάς ανάμεσα λες και παίρνεις μέρος σε επίδειξη δεξιοτεχνίας και ακούς τους πόντους να μετράνε: γκλινκ γλινκ γλινκ! Σουμάχεεεεεεεερ!Και φτάνεις στο επόμενο φανάρι. Κατεβαίνεις Ιασωνίδου και είσαι στο φανάρι της Εγνατίας.
Νάτη η Καμάρα, καμαρωτή. Αναστενάζεις, πρώτον από αυτή την ομορφιά που βλέπεις και δεύτερον που δεν πήρες και σήμερα καμιά γριούλα στο λαιμό σου. Τι κίνηση είναι αυτή; Που πάνε όλοι αυτοί; Εκεί που πάω και γω; Ε ναι λοιπόν! Πιάνεις Εθνικής Αμύνης και νά ο Λευκός ο Πύργος φάτσα μπροστά σου. Και εκεί που σταματάς στο φανάρι, συνειδητοποιείς τι αμάξι έρχεται από τη Λεωφόρου Νίκης και κρατάς το κούτελό σου με φρίκη. Για όσους δεν γνωρίζετε λοιπόν εκεί γίνεται το σώσε. Ανάβει το φανάρι, βάζεις πρώτη, λες ένα "Παναγιά μου βόηθα", ασφαλίζεις τη μπουγάτσα και ξεκινάς!!! Οι δύο δρόμοι αυτοί ξεκινάνε με το ίδιο φανάρι και ενώνονται σε ένα δρόμο 4 λωρίδων (καποια στιγμή 3 λωρίδων γιατί κάποιος εκεί θα θυμηθεί πως δεν έχει τσιγάρα και θα σταματήσει στο περίπτερο στον Μέγα Αλέξανδρο).
Και αρχίζει το ράλλυ και φροντίζεις με γκάζι να μη παίξεις συγκρουόμενα γιατί θες να προλάβεις το επόμενο φανάρι και βασικά να φύγεις από τους άσχετους που δεν ξέρουν να στρίψουν πριν το Μακεδονία Παλλάς, διότι είναι λες οι γραμμές του δρόμου σε αυτή τη στροφή εξαφανίζονται και βλέπεις τον δεξιά σου να έρχεται κατα πάνω σου γκαζομένος λες και μόλις έγινε παραλαβή καφές από τη Βραζιλία και τρέχει να προλάβει πρώτος το καλό χαρμάνι. Και η τύχη σου χαμογελά αν πετύχεις καλά τα φανάρια, αν όμως όχι... μαύρο φίδι που σε έφαγε, διότι θα σταματάς σε κάθε ένα, χωρίς υπερβολή. Και φυσικά μη ξεχάσω τον κλασικά ανόητο που σου τυχαίνει κάθε φορά σε κάθε φανάρι να αρχίζει τις γκαζιές πριν το φανάρι λες και θα τρέξει στη φόρμουλα 1. Μόνο η ασπρόμαυρη καρώ σημαία της έναρξης λείπει. Που θα πας ρε; Αφού θα σε πιάσει το επόμενο. Και φυσικά φεύγει και τον προλαβαίνεις στο επόμενο να ξαναγκαζόνει με τέρμα στα ηχεία το γνωστό σουξεδάκι "Δεν ταιριάζετε σου λέω" . Κάγκουρα!
Φτάνεις στο Ποσειδώνιο και λες να παρκάρω, ευτυχώς έχω μικρό αμάξι. Ναι καλά, πατίνι θα έπρεπε. Περνάς τη καφετέρια που έχεις ραντεβού, και περνάς και άλλες και αφού δεν βρίσκεις πουθενά στρίβεις μέσα προς το μέγαρο μουσικής για να παρκάρεις. Και αν είσαι τυχερός θα παρκάρεις, αλλιώς κατά της express service σε βλέπω (ένα θα σας πω για όσους δεν ξέρετε,από το δήμο Θεσσαλονίκης βρίσκεσαι πλέον δήμο καλαμαριάς αν αφήσεις εκεί το αμάξι). Μετά κόπων και βασάνων, λόγω της ημέρας φτάνεις στη καφετέρια. Φίιιιιισκαααα! Πανικός!!!! Όλοι έξω για καφέ!!! Λες και σήμερα έγινε άρση της καφεαπαγόρευσης. Σάματι και γω όμως το ίδιο δεν κάνω;Πίνεις το καφέ σου, ε, κόβει λόρδα, δεν θα φας και κάτι; Μπιτ παζάρ ή ψαράκι; Αρκεί να φάμε παιδιά. Και πας, και ως συνήθως παντού γεμάτα, διότι έχουμε κάτι χρόνια να φάμε! Και λεφτά να μην έχουμε, έστω κάτι λίγο θα βγούμε, έστω για ένα πιτόγυρο.
Φτάνεις στο σπίτι κατά τις 7, ψόφιος, κουρασμένος, πτώμα. Σειρά έχει ο απογευματινός καφές. Μπάνιο, λίγο ξεκούραση και δρόμο και πάλι. Συνήθως συνοικιακά. Κάπου κοντά. Που να τρέχεις μετά από τόσες μαλάμο με cola;
Τελειώνει η βραδιά. Γυρνάς στο σπίτι τέζα! Κάθεσαι και ανοίγεις τη τηλεόραση να χαζέψεις. Και νά το το χαμόγελο στα χείλη. Θυμάσαι το ψιλόβροχο, που μπορεί να φρίζαρε το μαλλί αλλά σου ζέστανε τη καρδιά, θυμάσαι τις μυρωδιές από τη βροχή και τα δέντρα που σου έφεραν στο μυαλό παιδικές αναμνήσεις, τη θάλασσα που σε όλη τη διαδρομή τη χάζευες και δεν μπορούσες να μη την απολαύσεις λίγα δευτερόλεπτα μέσα από το θολό τζάμι όταν πάρκαρες εκεί δίπλα της (τι κρίμα που έχει ομίχλη θα έβλεπα τον Όλυμπο), τη χαρά που είχαν όλοι λες και όλους να τους λέγανε Δημήτρη ή Δήμητρα, τον ζεστό καφέ που σε επανέφερε στη πραγματικότητα της παρέας, την ομίχλη που σε έκανε να νιώθεις ένα μυστήριο γύρω σου, το αεράκι που φυσούσε το μαλλί και έδινε τη δροσιά του στο πρόσωπό και πάνω από όλα τις γλυκύτατες γριούλες που έρχονται να προσκυνήσουν την Αγιοσύνη του και ταλαιπωρούνται για ένα κεράκι, για μία ελπίδα τους παρακαλώντας τον Άγιο.
Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη μέσα από τα δικά μου μάτια! Και να σου πω ένα μυστικό; Και του χρόνου θα αφήσω πάλι τον αυτόματο πιλότο να με πάει από κει, γιατί εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί μεγαλώνει ο γιος μου, και το λατρεύω να βλέπω τη πόλη μου να γιορτάζει το πολιούχο της και την απελευθέρωσή της με τα όποια ελατώματα! Γιατί πουθενά δεν θα βρω παρ' όλο τον μουντό καιρό αυτή τη ζεστασιά και αυτό το φτερούγισμα στη καρδιά! Τέτοια μέρα και τέτοια πόλη δεν υπάρχει αλλού πουθενά!
Χρόνια πολλά Δημήτρηδες και Δήμητρες! Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη ΜΟΥ!!
