“Βρήκα ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις παρατημένων παιδιών. Κάποιες περιπτώσεις με παιδιά που χάθηκαν, που μεγάλωσαν με άγρια ζώα και ειδικά με κάποια που απλά τα παράτησαν οι γονείς τους."
Το κορίτσι με τους λύκους, Μεξικό, 1845-1852
Το 1845 ένα κορίτσι έτρεχε μαζί με λύκους που επιτέθηκαν σε κατσίκες. Ένα χρόνο μετά την είδανε μαζί με λύκους να τρώει μία κατσίκα. Την πιάσανε αλλά αυτή απέδρασε. το 1852 την είδαν ξανά με λύκους αλλά έτρεξε στο δάσος. Από τότε κανείς δεν την ξαναείδε.
Oxana Malaya, Ουκρανία, 1991
Η Oxana βρέθηκε να ζει σε ένα ρείθρο με σκύλους το 1991. Ήταν 8 χρονών και έζησε με τα σκυλιά για 6 χρόνια. Οι γονείς της ήταν αλκοολικοί και ένα βράδυ, την άφησαν έξω. Ψάχνοντας να ζεσταθεί,η 3χρονη σε ένα ρείθρο σε αγρόκτημα και κουλουριάστηκε πάνω σε αδέσποτα σκυλιά, κίνηση που μάλλον της έσωσε τη ζωή. Όταν τη βρήκανε φερόταν περισσότερο σαν σκύλος παρά σαν άνθρωπος. Έτρεχε στα τέσσερα, έδειχνε δόντια της και γάβγιζε. Λόγω έλλειψης επαφής με ανθρώπους, ήξερε μόνο να λέει "ναι"και "όχι". Εντατική θεραπεία βοήθησε την Οξάνα να μάθει τις βασικές κοινωνικές και λεκτικές δεξιότητες αλλά με την ικανότητα ενός πεντάχρονου παιδιού. Τώρα είναι 30 χρονών, ζει σε μία κλινική στην Οδησσό και εργάζεται για τα ζώα του αγροκτήματος του νοσοκομείου υπό εποπτεία.
Shamdeo, Ινδία, 1972
Ο Shamdeo, ένα αγόρι σχεδόν τεσσάρων χρονών, βρέθηκε σε ένα δάσος στην Ινδία το 1972. Έπαιζε με λύκους. Το δέρμα του ήταν σκούρο, τα δόντια του κοφτερά, νύχια που μπορούσε να γαντζωθεί, μπερδεμένα μαλλιά και είχε κάλους στις παλάμες, τους αγκώνες και γόνατα. Του άρεσε να κυνηγάει κοτόπουλα, μπορούσε να φάει χώμα και διψούσε για αίμα. Τελικά έμαθε να μη τρώει πια ωμό κρέας, δεν μίλησε ποτέ αλλά έμαθε κάποιο είδος νοηματικής γλώσσας. Το 1978 έγινε δεκτός στον οίκο απόρων της Μητέρας Τερέζας όπου εκεί τον ονόμασαν Pascal. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1985
Prava , Ρωσία, 2008
Ο Prava, ένα επτάχρονο αγόρι, βρέθηκε σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα, να ζει με τη 31χρονη μητέρα του, αλλά ήταν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με κλουβιά που είχαν τα πουλιά της μητέρας του, τροφή για πουλιά και περιττώματα. Του φερόταν σαν ένα ακόμα κατοικίδιο. Δεν κακοποιήθηκε ποτέ σωματικά, ποτέ δεν τον χτύπησε ή τον άφησε νηστικό, αλλά και ποτέ δεντου μίλησε. Η μόνη του επικοινωνία ήταν μετα πουλιά. Δεν μπορούσε να μιλήσει αλλά μπορούσε να κελαηδίσει. Όταν δεν μπορούσε να καταλάβει κουνούσε τους ώμους του και τα χέρια του όπως ένα πουλί. Ο Prava μεταφέρθηκε σε ένα κέντρο ψυχολογικής φροντίδας και προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη ζημιά που έχει γίνει!
Marina Chapman, Κολομβία, 1959
Η Marina απήχθη το 1954 σε ηλικία 5 χρονών από ένα χωριό στην Νότια Αμερική και αφέθηκε από τους απαγωγείς στη ζούγκλα. Έζησε με μία οικογένεια πιθήκων πριν τη βρουν κάποιοι κυνηγοί. Έτρωγε μούρα, ρίζες και μπανάνες που έριχναν οι πίθηκοι. Κοιμόταν σε κουφάλες δέντρων και περπατούσε στα τέσσερα. Η Marina είχε ξεχάσει ότι μπορεί να θυμόταν από τη γλώσσα της όταν τη βρήκανε. Πουλήθηκε από τους κυνηγούς σε ένα πορνείο, απέδρασε και ζούσε στον δρόμο. Μετά την βρήκε μία οικογένεια μαφίας, όπου σώθηκε μετά από έναν γείτοναπου την έστειλε στη Μπογκοτά να ζήσει με τη κόρη του και τον γαμπρό του. Υιοθέτησαν τη Marina και τη μεγάλωναν με τα υπόλοιπα πέντε παιδιάτους. Όταν η Marina έφτασε στην εφηβεία, της προσφέρθηκε μία δουλειά ως νταντά σε μία οικογένεια. Η οικογένεια αυτη μετακόμισε στο Bradford του Ηνωμένου Βασιλείου το 1977 όπου ζει ακόμα σήμερα. Παντρεύτηκε και έχει παιδιά. Η Marina και η νεώτερή της κόρη έγραψαν ένα βιβλίο για αυτή την εμπειρία.
Madina, Ρωσία, 2013
Η Madina έζησε με τα σκυλιά από τη γέννησή της έως τα 3 της χρόνια, μοιράζοντας το φαγητό τους, παίζοντας μαζί της και κοιμόντουσαν μαζί της όταν έκανε κρύο. Όταν οι κοινωνικοί λειτουργοί τη βρήκαν, ήταν γυμνή, περπατούσε στα τέσσερα και γρύλιζε.
Ο πατέρας της Madina έφυγε αμέσως μετά τη γέννησή της. Η μητέρα της 23 χρονών, άρχισε να πίνει. Ήταν πολλές φορές τόσο πιωμένη που δεν μπορούσε να προσέξει το μωρό και συχνά εξαφανιζόταν. Η αλκοολική μητέρα της πολλές φορές καθόταν στο τραπέζι να φαει ενώ η κόρη της σερνόταν στο πάτωμα και έτρωγε από τα κόκκαλα που έδινε στα σκυλιά. Οι γιατροί διαπίστωσαν πως η Madina είναι ψυχικά και σωματικά υγιής παρά τη δοκιμασία της. Η περίπτωση να ζήσει μία κανονική ζωή είναι πολύ μεγάλη καθώς ήδη έχει μάθει να μιλάει όπως κάθε παιδί στην ηλικία της.
Genie, ΗΠΑ, 1970
Όταν ήταν μικρό παιδί, ο πατέρας της Gennie αποφάσισε ότι ήταν "καθυστερημένη" και αποφάσισε να τη κλείσει σε ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού περιορισμένη σε μία καρέκλα για να κάνει την ανάγκη της. Έζησε στην απομόνωση για πάνω από 10 χρόνια. Κοιμόταν ακόμα στη καρέκλα. Ήταν 13 χρονών το 1970 όταν εκείνη καιη μητέρα της πήγαν σε κρατικές υπηρεσίες και ένας κοινωνικός λειτουργός είδε τηκατάστασή της. Δεν είχε ακόμα εκπαιδευτεί για να πηγαίνει στη τουαλέτα και οι κινήσεις της καθώς περπατούσε ήταν πολύ περίεργες. Δενμπορούσε να μιλήσει ούτε να βγάλει κάποιον ήχο. Για χρόνια έγινε αντικείμενο έρευνας. Έμαθε να λέει κάποιες λέξεις αλλά δεν μπορούσε να τις συντάξει σωστά. Επίσης άρχισε να διαβάζει απλά κείμενα και ανέπτυξε μια περιορισμένη μορφή κοινωνικής συμπεριφοράς. Σε πρώτη φάση έμεινε ξανά με τη μητέρα της, αλλά στη συνέχεια πέρασε από πολλές ανάδοχες οικογένειες όπου βρήκε μόνο βία και κακοποίηση. Επέστρεψε στο νοσοκομείο παίδων, όπου διαπιστώθηκε ότι είχε επανέλθει πάλι στη σιωπή. Οι δωρεές για τη θεραπεία της σταμάτησαν το 1974 και δεν ήταν γνωστό τι της είχε συμβεί ώσπου ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ την εντόπισε σε μία ιδιωτική κλινική για διανοητικά υπανάπτυκτες ενήλικες