Το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου 1972, ένα αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης, πτήση 571 της Uruguayan Air Force, που μετέφερε 40 αθλητές μαζί με παράγοντες μίας ομάδας ράγκμπι και το πενταμελές πλήρωμα, έπεσε σε μία βουνοκορφή στις Άνδεις στα σύνορα Χιλής και Αργεντινής, σε υψόμετρο 4.200 μέτρων. Από τους 45 επιβαίνοντες, οι 12 έχασαν τη ζωή τους στη συντριβή ή λίγο αργότερα. Ακόμη πέντε είχαν πεθάνει μέχρι το επόμενο πρωί, και ένας υπέκυψε στα τραύματά του μετά από οκτώ ημέρες. Οι υπόλοιποι 27 επιζώντες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που έφταναν έως και τους 40 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν σε αυτό το υψόμετρο.
Η πτήση 571 της Uruguayan Air Force απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο στις 12 Οκτωβρίου του 1972 με προορισμό το Σαντιάγο.Η ομάδα ράγκμπι της της Ουρουγουάης, η Old Christians Club, θα έπαιζε σε φιλικό αγώνα στην πρωτεύουσα της Χιλής και συνοδευόταν από φίλους και γνωστούς. Λόγο των καιρικών συνθηκών το αεροσκάφος δεν ακολούθησε την συνήθης πορεία αλλά πραγματοποίησε μια πορεία σε σχήμα "Π" για να φτάσει στον προορισμό του. Πάνω από τη Χιλή το αεροπλάνο αντιμετώπισε πρόβλημα, έχασε ύψος 200 μέτρα, προσέκρουσε σε βουνό, έχασε τμήμα της ουράς του και συνετρίβη στο χιόνι. Τρεις ημέρες αργότερα ξεκίνησε μία επιχείρηση αναζήτησης του αεροπλάνου η οποία ακυρώθηκε μετά από οκτώ ημέρες καθώς δεν είχε αποφέρει αποτελέσματα έως τότε. Μοναδικό καταφύγιό για να προστατεύονται από το χιόνι και τους ισχυρούς ανέμους ήταν η κατεστραμμένη άτρακτο του αεροπλάνου.
Μετά από 8 μέρες τα πράγματα εξακολουθούν να χειροτερεύουν. Οι επιζώντες ακούν από το ραδιοφωνάκι πως οι έρευνες αποδείχθηκαν άπραγες και πως σταματούν.
11 ημέρες έχουν περάσει από την συντριβή, τότε ήταν που πήραν τη σκληρή απόφαση, η οποία αργότερα θα συγκλόνιζε όλο τον κόσμο. Πήραν την απόφαση να τραφούν από τη σάρκα των σωμάτων των νεκρών συνεπιβατών τους.
Στο βιβλίο του “Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home”, ο Nando Parrado γράφει:
«Σε μεγάλο υψόμετρο, οι θερμιδικές ανάγκες του οργανισμού είναι τεράστιες….. Λιμοκτονούσαμε…. Προσπαθήσαμε να φάμε λωρίδες από δέρμα από τις σκισμένες αποσκευές. Ανοίξαμε τα μαξιλάρια των καθισμάτων ελπίζοντας να βρούμε άχυρο…. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εδώ εκτός από πάγο, αλουμίνιο, πλαστικό και βράχους.
Όλοι οι επιβάτες ήταν Ρωμαιοκαθολικοί…. Κάποιοι συσχέτιζαν τον κανιβαλισμό με το τελετουργικό της Θείας Κοινωνίας. Άλλοι ήταν επιφυλακτικοί αρχικά. Συνειδητοποιώντας ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να παραμείνουν ζωντανοί, σύντομα άλλαξαν γνώμη».
Αργά το μεσημέρι της 29ης Οκτωβρίου, καθώς η ομάδα των επιζησάντων ετοιμαζόταν για μια ακόμη πολική νύχτα, μια χιονοστιβάδα καταπλάκωσε ό,τι είχε απομείνει από το αεροπλάνο και στοίχισε τη ζωή σε επτά άνδρες και μια γυναίκα. Τότε οι επιζώντες πήραν την απόφαση να ψάξουν βοήθεια πέρα από τα βουνά. Μία τριμελής ομάδα ξεκίνησε την πορεία στο χιονισμένο βουνό με την ελπίδα ότι θα κατάφερναν να φτάσουν στη Χιλή . Κάποια στιγμή βρήκαν την ουρά του αεροπλάνου η οποία δεν είχε πάθει μεγάλη ζημιά και μαζί με αυτήν βρήκαν και τρόφιμα και τις μπαταρίες του αεροπλάνου. Αποφάσισαν να περάσουν την νύχτα εκεί. Το επόμενο πρωί πήραν τις μπαταριές και γύρισαν πίσω με την ελπίδα πως θα μπορούσαν να στείλουν SOS,όμως η προσπάθεια απέτυχε και έτσι κατάλαβαν πως η μόνη λύση ήταν να περπατήσουν πέρα από τα βουνά.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1972, δύο μήνες μετά τη συντριβή, οι Parrado, Canessa και Vizintín ξεκίνησαν το ταξίδι μέχρι το βουνό. Μέσα σε δέκα μέρες περπάτησαν 70 χιλιόμετρα στις Άνδεις ,ακολουθώντας το ρέμα ενός ποταμού, συνάντησαν ντόπιους κατοίκους.
Δεκαέξι άνθρωποι επέζησαν τελικά του δυστυχήματος. Η απίστευτη αυτή ιστορία για την επιβίωση έγινε ταινία και κυκλοφόρησε το 1993 με τον τίτλο «Οι Επιζήσαντες». Έπειτα από 42 χρόνια, κι ενώ η ιστορία τους έγινε βιβλίο και κινηματογραφική ταινία, 11 από τους επιζώντες εξακολουθούν να δίνουν διαλέξεις με θέμα τη δοκιμασία τους.
https://www.youtube.com/watch?v=4v8nPTGiDZc