Όταν ο δημοφιλής τραγουδιστής Μπόμπι Μακφέριν βαρέθηκε να δίνει παραστάσεις βρέθηκε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι στην καριέρα του. Μετά την τεράστια επιτυχία του το 1988 με το τραγούδι "Don't worry,be happy'' ξεκίνησε μια μεγάλη και εξαντλητική περιοδεία,αλλά μετά από λίγο έπαψε πια να νιώθει χαρά.
"Δεν ήταν δίκαιο ούτε για το κοινό μου ,ούτε για εμένα'',εξομολογήθηκε. "Δεν ήμουν παρών,δεν ένιωθα πια αγωνία''. Ο Μακφέριν εγκατέλειψε την δουλειά του για δυο χρόνια ,πέρασε κάποιο ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια του και διερεύνησε καινούριες μουσικές φόρμες. Επέστρεψε ανανεωμένος και γεμάτος φαντασία,ίδρυσε την πρωτοποριακή ορχήστρα Σινκέστρα,εκτέλεσε ντουέτα με το διάσημο τσελίστα Γιο Γιο Μα και έγινε μαέστρος κλασσικής μουσικής.
Έχω μια συνταγή που σου επιτρέπει να ξέρεις αν το επόμενο βήμα είναι το σωστό για σένα: Αν νιώθεις ταυτόχρονα έξαψη και ανησυχία,τότε είναι. Αν νιώθεις απλά έξαψη και όχι αγωνία,τότε δεν υπάρχει πρόκληση,δεν υπάρχει προσπάθεια ,δεν υπάρχει μυσταγωγία. Βρίσκεσαι ακόμα στην περιοχή ασφαλείας και δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης. Αν νιώθεις μόνο αγωνία ,δεν υπάρχει θετικό κίνητρο. Γιατί να διασχίσεις μια περιοχή αγωνίας αν δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θέλεις να φτάσεις; Αν όμως νιώθεις ταυτόχρονα διέγερση και αγωνία,τότε κάντο και δες με τι ιλιγγιώδη ταχύτητα θα αναπτυχθείς.
Αν η καριέρα ή η σχέση σου είναι ανιαρή,τότε στάσου μια στιγμή και ρώτησε τον εαυτό σου τι θα χρειαζόταν για να γίνει συναρπαστική. Μετά ξανά ρώτησε τον εαυτό σου τι θα χρειαζόταν για να σου προκαλεί αγωνία. Το σημείο τομής των δυο απαντήσεων είναι το σημείο της δύναμης σου.
Alen Cohen