Τελικά ρε παιδιά τι έγινε τη 17η Νοεμβρίου;;; Έμαθε κανείς σας;

Είμαι μία απλή πολίτης, άσχετη, αμόρφωτη και χωρίς να πιστεύω σε κανένα κόμμα. Γεννήθηκα την ίδια χρονιά με τα γεγονότα του πολυτεχνείου, συγκεκριμένα μερικές μέρες πριν. Δεν έμαθα άμεσα για τη χούντα, δεν τη γνώρισα. Δεν ξέρω πως περνούσε ο κόσμος. Ό,τι ακούω από τους μεγαλύτερους, αλλά σίγουρα έμαθα μία φράση "ε ρε χούντα που σας χρειάζεται"! Και πάντα αναρωτιόμουν, τώρα αυτό το λένε για καλό ή για κακό.
Εγώ στο σχολείο, σε εκείνες τις περίφημες εορτές που πηγαίναμε με τα καλά μας, και τα χαρτιά μας αν ήταν να τραγουδήσουμε ή να απαγγείλουμε, δεν έμαθα ΤΙΠΟΤΑ. Διότι η συνταγή είναι γνωστή από τους καθηγητές (συγχωρέστε με αν εσείς που με διαβάζετε είστε καθηγητές αλλά έτσι είναι) : "Κάνουμε τη γιορτή, λέμε τραγουδάκια, με έναν τυπικό σεβασμό και άιντε σπίτι μία φορά νωρίς". Εγώ ήμουν στη χορωδία πάντα ως καλήφωνη τρομάρα μου, πρώτη μούρη, και έδινα και καταλάβαινε το "Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" που πήγαινε και ερχόταν, και "ένα το χελιδόνι" από τα σουξέ της ημέρας. Τι; Δεν μιλάω σωστά και με σεβασμό; Σοβαρά μιλάτε; Ποιος μου έμαθε το πραγματικό νόημα αυτών των τραγουδιών; Μεγάλωσα και τα κατάλαβα μόνη μου. Αφού και η καθηγήτρια της μουσικής όλο πλάκα έκανε μέσα στη πρόβα. Κανείς δεν μου είπε πως και γιατί και τι σημαίνουν όλα αυτά τα τραγούδια. Ήταν απλά τραγούδια που μας έκαναν να γλιτώνουμε ώρες μαθήματος.
Η μέρα αυτή ήταν όπως και όλες οι άλλες των γιορτών. Χωρίς κανένα νόημα. Θέλαμε να τελειώσει γρήγορα και να κανονίσουμε να την κάνουμε για καφέ, μιας και τότε δεν είχαμε κινητά για να τα λέμε την ώρα της γιορτής, παρά μόνο με νοήματα και χαμηλόφωνα "κάνε νόημα εσύ στον τάδε που τον βλέπεις να του κάνω νόημα να βρεθούμε μετά έξω". Όλα γίνονταν μηχανικά. Ναι μάθαμε ότι ένα τανκ μπήκε στο πολυτεχνείο. Ναι ότι ήταν χούντα και ήταν πολύ κακή και κάποιοι μαζευτήκαν στο πολυτεχνείο. Δεν μου έκανε κανείς μία συζήτηση για το τι πραγματικά είναι το πολυτεχνείο και τι πραγματικά έγινε. Οπότε θυμάμαι το τανκ και το "εδώ πολυτεχνείο εδώ πολυτεχνείο". Ακόμα θυμάμαι την.... τέλος πάντων τώρα πολύ γνωστή παρουσιάστρια στη τηλεόραση και τότε συμμαθήτριά μου, να απαγγέλει με στόμφο αυτή τη φράση. Ούτε η Δαμανάκη τέτοιο πράγμα. Που και αυτό για τη Δαμανάκη ότι ήταν εκείνη η φωνή στο ραδιόφωνο, το έμαθα πολύ αργότερα. Αυτά έμαθα στο σχολείο.

Όταν τελείωσα το σχολείο άκουγα από άλλους ότι "εγώ μια χαρά στη χούντα, έβγαλα λεφτα, έγιναν δρόμοι, έργα", ή "αυτό που είδες με το τανκ ήταν ψεύτικο, δεν χύθηκε στάλα αίμα" και από άλλους "κορίτσι μου δεν μας άφηναν να μιλήσουμε" ή "εκείνος απολύθηκε τότε από εκείνη την εταιρία γιατί ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής" και δεν ήξερα τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Άλλος το μακρύ του και άλλος το κοντό του. Και όποιος έλεγε τα πρώτα ήταν φασίστας και όποιος πίστευε τα δεύτερα ήταν κομμουνιστής. Και εγώ τι έπρεπε να γίνω και να πιστέψω;
2015. Πολλά χρόνια μετά, μη πείτε πόσα γιατί τώρα ξέρετε την ηλικία μου, από το πολυτεχνείο και τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς που βοήθησαν να καταρρεύσει το σύστημα, πλέον εμένα με κυβερνούν κάποιοι από εκείνους τους ανθρώπους που κωλοχτυπιόταν τη βραδιά εκείνη, ή έστω μετέφεραν λεμόνια στους φοιτητές αλλά το παίζουν αγωνιστές, και συνεχίζουν να το παίζουν έως και σήμερα. Με έχουν φορτώσει ένα σωρό χρέη, ευχαριστούν διάφορες χώρες για τη "βοήθειά" τους, δεν με βοηθούν να ζήσω, δεν βοηθούν το παιδί μου να το μορφώσω, δεν βοηθούν να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα διαβίωσης, ούτε καν επιβίωσης. Αυτοί οι ίδιοι!
Και ερωτώ κυρίες και κύριοι, ναι σε σας μιλάω. Αν κάποτε χτυπιόσασταν για "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία", τώρα γιατί χτυπιέστε; Ενφια, φόρους, κατασχέσεις; Που είναι το ψωμί του παιδιού μου; Όχι το δικό μου αλλά του παιδιού μου. Που είναι η παιδεία του παιδιού μου; Και που τελικά είναι η γαμημένη ελευθερία μου;
Για όσους διαβάζετε αυτό το αγανακτησμένο άρθρο θα ήθελα να ενημερώσω πως δεν πιστεύω σε κανένα κόμμα, δεν έχω κανένα κομματικό είδωλο, και πάνω απ' όλα δεν θέλω να έχω δερβέναγες πάνω από το κεφάλι μου. Ζητάω βασικά πράγματα, αυτά που ζητούσαν οι "αγωνιστές" του Πολυτεχνείου (και τους βάζω επίτηδες σε εισαγωγικά). Τι; ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Και να σας πω κάτι; Ντρέπομαι πολύ που γεννήθηκα εκείνη τη χρονιά που είναι δεμένη με αυτά τα γεγονότα. Με κάνατε να ντρέπομαι! Εσείς δεν ντρέπεστε που μετά από τόοοοοσα χρόνια από εκείνη τη βραδιά, οι απαιτήσεις παραμένουν οι ίδιες; Δεν ντρέπεστε για το αίμα που χύθηκε; Δεν ντρέπεστε που θα πάτε να καταθέσετε για στεφάνια;