Τολμάς να εκτεθείς; Όπως τότε που ήσουν παιδί και δεν σε πείραζαν οι έννοιες των λέξεων...τολμούσες γιατί απλά ήθελες. Και μεγάλωσες και; Ξέχασες το παιδί μέσα σου άρχισες να δίνεις σημασία στις έννοιες των λέξεων και όχι στις έννοιες που εσύ δίνεις αλλά αυτές που σε έμαθαν οι άλλοι...και γνώρισες τον φόβο για όλα, για τα πάντα !
Έβαλες στην ζωή σου το Αν...αν έτσι και αν αλλιώς...τα στερεότυπα της κοινωνίας και τα έκανες δικά σου...Τόλμησες ποτέ να πας κόντρα σε όλα αυτά που θέλεις αλλά ΑΝ....
Έγιναν όλα ένα παιχνίδι όλα όμως...ακόμα και η αγάπη, δεν λες λόγια αληθινά με ψυχή,έμαθες να λες όσα πρέπει όσα είναι απαραίτητα μόνο, ώστε να μπορείς να φύγεις και να ζητήσεις και τα ρέστα μετά επειδή ο άλλος δεν κατάλαβε καλά και σε έθιξε κιόλας...Αυτό θα έκανες όταν ήσουν παιδί; Σίγουρα όχι...
Μεγάλωσες όμως και έφυγες από το σχολείο θα μου πεις και οι υποχρεώσεις σου είναι άλλες...και ποιος επιλέγει στην δική σου ζωή πως θα την ζήσεις; Ποιος είναι μαζί σου τα βράδια που σε τρώει η θλίψη; η μοναξιά και η απογοήτευση; Είσαι μόνος μα δεν επιλέγεις μόνος; Είναι δίκαιο αυτό;
Πόσους συμβιβασμούς νομίζεις πως αντέχεις ακόμα;
«…Να μάθεις να φεύγεις.
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
…
Να μάθεις να φεύγεις.
Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά. ….»
Μενέλαος Λουντέμης
Μένεις εκεί στάσιμος και περιμένεις τι; Αφού δεν τολμάς! Τα αγάλματα περιμένουν τα πάντα από τους άλλους...να τα καθαρίσουν ή και να τα σπάσουν! Αυτό κάνεις κι εσύ...σήκω και παίξε σαν παιδί πάλι και κάνε την ζωή το πιο όμορφο παιχνίδι! Ναι η ζωή σου είναι ένα παιχνίδι μόνο που το άφησες να το παίζουν άλλοι και όχι εσύ....εσύ είπαμε άγαλμα και περιμένεις!
Φόβος ...αυτός που σε αναγκάζει να χάσεις και την τελευταία ελπίδα για χαμόγελο...όχι αυτό το ψεύτικο αλλά το άλλο το παιδικό που βγαίνει μέσα από την ψυχή σου. Μόνο και μόνο επειδή δεν κουνάς να πας μέχρι τον φόβο σου....γιατί ξέρεις πως δεν υπάρχει ! Και τι θα κάνεις μετά; πως θα δικαιολογήσεις τις πράξεις σου τόσο καιρό; Πρέπει κάτι να φοβάσαι! Έτσι σε έμαθαν...Θα συνεχίσεις έτσι;